De stad, het voedsel en de natuur

Er loopt een kloof in Groningen, een kloof tussen stad en ommeland.  Deze keer gaat het niet om geld of invloed. Nee, de kloof gaat over ons eten. En over hoe het gemaakt wordt.  Aan de ene kant heb je de consumenten in de stad. Die krijgen steeds meer oog voor diervriendelijkheid, duurzaamheid, willen graag koeien in de wei zien als ze een fietstochtje maken naar Garnwerd, en ze ontpoppen zich tot enthousiaste stadslandbouwers op braakliggende perceeltjes in stad.

Ondertussen op het platteland rationaliseert de landbouw gewoon door. De plofkip maakt plaats voor een iets langzamer groeiend soort, maar koeien hebben gele oormerken in plaats van hoorns. En over vijftig jaar lijken de overgebleven boerderijen vast nog meer op fabrieken dan ze nu al doen. De soortenrijkdom die het Groningse platteland vroeger kende, kalft steeds meer af. Grutto’s en veldleeuweriken zijn zeldzame vogels geworden. Steeds meer consumenten hebben daar kritiek op.

Boeren niet. Die blijven onverminderd trots op wat de landbouw in Nederland vermag. Farmers feed the world, zeggen ze, niet ten onrechte. Dat je zoveel voedsel met zo weinig menskracht kunt produceren is natuurlijk ook fantastisch. En de vraag naar landbouwproducten stijgt. Dus al te lang nadenken over biologische landbouw is niet nodig: volgens onze boerenstand kan alleen intensieve landbouw de groeiende, vleesetende, wereldbevolking voeden. Stedelingen die het anders zien, hebben gewoon van landbouw geen verstand. 

Dit groeiende verschil in visie op landbouw en voedsel vraagt om een mooie gedachtewisseling. Met u. Of u nou uit Stad komt of uit de Ommelanden, praat u gerust mee en ventileer uw mening over hoe we ons eten zouden moeten produceren. Wij regelden een paar experts om de discussie op gang te brengen en ons te behoeden voor al te grote onzin: Marianne Thieme, Wouter van Dieren en Siem Jan Schenk. En wie kan deze discussie nou beter leiden dan stadjer en boerenzoon Hans Harbers?