In de herkansing (met verbod op jargon)!

'Op 11 maart 2014 heb ik met vakgenoten in de stad Groningen deelgenomen aan het ‘Ruimtelijk Verkiezings Debat. Ofwel, een zaal vol planologen, sociaal geografen, architecten, stedenbouwers, ontwikkelaars, corporatiemensen. Bevlogen, gepassioneerd, burger, bewoner, veelal intellectueel en deze avond vooral erg stil.

100 Collega’s in de zaal, 11 in het panel (onder wie ikzelf) en 8 Groninger politici. Mijn collega’s uit de zaal hadden alleen bijna geen vragen. “Hoezo een vraag van ons? Ik kom slechts luisteren”. Wij als panelleden vervielen met regelmaat in vage algemene, maar intellectueel klinkende, ruimtelijke termen. “Wat bedoel je dan?”, was de vraag van onze politici, die overigens gedurende de avond steeds verder achterover gingen hangen; ofwel afhaakten. De debatleider had een harde kluif aan het aan elkaar plakken van dit geheel.

We kregen een podium om in gesprek te gaan. Wat een kans, wat een uitdaging! Maar we lieten deze liggen.

Onze branche heeft als geen ander last van de economische recessie. De weerslag op onze vastgoed- en woningmarkt is groot. We hebben het zwaar en moeten alles op alles zetten om deze nieuwe werkelijkheid te begrijpen en daarin onze rol in te pakken.

Iedereen had zich goed ingelezen in de prachtige partijprogramma’s. Natuurlijk werden die afgekraakt als ambitieloos: geen lef en richtingloos. Maar als je een fontein op de grote markt wilt? Dan ben je te concreet. De Groninger politici werden uitgedaagd. Er werd geprikkeld met nieuwe ideeën en initiatieven, meningen over welstandsbeleid en energierenovatie. Maar gewoon een provocerende stelling om eens lekker in debat te gaan? Even doorzagen op de inhoud en voor een goed onderbouwd standpunt gaan staan? Nee. Dat doen wij namelijk niet.

Dat ligt niet aan het verkiezingsdebat hoor. Dat doen wij nooit. Want wij hebben elkaar nodig. En áls wij het dan al doen dan stoppen wij zoveel intellectuele vaktermen in een zin dat zelfs een vakgenoot zich afvraagt: wat zegt hij nu eigenlijk? Als je maar ingewikkeld genoeg praat val je je nooit een buil, want geen omstander begrijpt wat je gezegd hebt. Lekker veilig.

Wij vinden wat van ambtenaren als wij met de politiek spreken, en wat van de politiek als wij met de ambtenaren spreken. Maar wat doen wij er nu zelf aan?

Ik vraag mezelf nu twee dagen later af: waarom hebben wij dit podium als branche niet helemaal gepakt vanavond? Als wij werken in DE stad Groningen, bekend van architectuur en bijzondere kwaliteit, waar experimenten en initiatieven altijd de ruimte hebben gekend....waarom laten wij dit zo lopen? Aanstekelijk enthousiasme is ons instrument dat wij niet slim en effectief genoeg hebben ingezet. Wij allemaal, mezelf incluis.

Er kwam een geweldige vraag van Student en Stad: ‘Panel, u vindt er van alles van, maar wie van u zoekt het contact met ons? Wie is er lid van een partij en vertegenwoordigt de belangen actief?’
En toen was het stil.
Ik schijn als enige lid te zijn van een politieke partij, 2 zelfs. Mijn liberale hart is en blijft liberaal, maar de huidige oneliners van mijn partij, de VVD, doen zo’n pijn, dat ik ook maar lid ben geworden van D’66. Omwille van het prachtige programma; ik neem het ‘niet regeren’ daarvoor op de koop toe.

Eigenlijk wil je dat niet zeggen. Kan dat wel? In mijn functie? Krijg ik daar last van? Ja, we wikken en wegen, blijven politiek correct. Blijven er langs de zijlijn wat van vinden...Ik zou zeggen, als we dat joelend en schreeuwend deden dan kon ik er nog trots op zijn. Maar ambitieloze stilte deed mij de moed wel in de schoenen zakken.

Wie wil het mee overdoen? Met een verbod op vakjargon. Roepen wát er moet gebeuren mag! Als maar concreet gemaakt wordt hóe. En je mag pas de zaal uit na inspirerende vragen en meningen. Ofwel: een verkiezingsdebat met vakgenoten kunnen wij in Groningen veel slimmer en leuker doen. Zodat wij samen met de politiek impact kunnen maken. Ik roep mijn vakgenoten op!'

Groningen, 12 maart 2014

Ellen van Acht, KUUB Centrum Particuliere Bouw